Çocuk Kalbi Serbest Okuma Metni Sayfa 92-93
Çocuk Kalbi Serbest Okuma Metni Sayfa 92-93
ÇOCUK KALBİ (Serbest Okuma Metni)
Elveda, Rivali’deki gezintiler. İşte çocukların güzel arkadaşı geldi! İşte yılın ilk karı dün akşamdan
beri tıpkı yasemin çiçekleri gibi lapa lapa, kocaman kocaman yağıyor. Okuldayken
karın cama doğru yağıp biriktiğini görmek tam bir keyifti; öğretmen de kara bakıp ellerini ovuşturuyordu
ve herkes kar topu yapacağını, sonradan tutacak buzu, evdeki sıcacık ateşi düşünmekten
hoşnuttu. Kara bakmayan tek kişi kendini derse kaptırmış, yumruklarını şakaklarına dayamış
Stardi’ydi. Okul çıkışı nasıl da güzeldi, tam bir şenlikti! Hepimiz sokakta çılgınlar gibi dolu
dizgin koşuyor, bir yandan bağrışıp, bir yandan da elimizi kolumuzu sallıyor, birbirimize kar
topu atıyor ve karın içine dalıp kıpırdanıyorduk. Dışarıda bekleyen anne babaların şemsiyeleri
beyazdı, bekçilerin başlıkları beyazdı, çantalarımız da kısacık zaman içinde beyaza bürünmüştü.
Herkes, hatta demircinin oğlu, yüzü hiç gülmeyen soluk benizli Precossi (Pirikosi) ve bir çocuğu
omnibüsün altında kalmaktan kurtarmış olan, koltuk değnekleriyle hoplayan zavallı Robetti bile
sevinçten kendinden geçmiş gibiydi. Kara hiç dokunmamış olan Calabrialı (Kalabriyalı) çocuk,
kar topu yaptı ve onu şeftali gibi yemeye koyuldu; sebze satıcısının oğlu Crossi (Kırossi) çantasını
karla doldurdu; küçük duvarcı ise bizi katıla katıla güldürdü, babam onu bize davet ettiğinde
ağzı karla doluydu ve o ne yapacağını bilmiyor, karı ne tükürmeye ne de yutmaya cesaret
edebiliyordu, cevap vermeden tıka basa kar dolu ağzıyla bize öylece bakakaldı. Öğretmenler de okuldan güler yüzle, hızlı hızlı çıkıyorlardı; birinci sınıf öğretmenim de yağan karın altında
koşturuyordu; zavallıcık yüzünü yeşil şalıyla örtüyor, öksürüyordu. Öte yandan yakındaki okuldan
çıkmış olan ve o bembeyaz halının üstünde bağırıp çağıran, hoplayıp zıplayan yüzlerce
kız vardı, kar yutup da bıyıkları beyaza bulanmış öğretmen ve bekçiler “Eve! Eve gidin!” diye
bağırıyorlardı. Ama kışı kutlayan o öğrenci keşmekeşine kendileri de gülüyordu…
Sizler kışı kutluyorsunuz… Ama ne giyeceği, ne ayakkabısı, ne de ısınacak ocağı olan çocuklar
var. Uzun uzun yollar kat ederek, köylere inen ve buz tutmuş, kanlanmış ellerinde okullarının
ısınmasını sağlayacak bir parça odun taşıyan binlerce çocuk var. Hani neredeyse karlara
gömülmüş, in gibi ıssız ve karanlık kalmış yüzlerce okul var ve orada, çığ tehlikesiyle karşı
karşıya olan barakalarının üzerine pervasızca yığılan, dur durak bilemeden yağan beyaz kar
tanelerine dehşet içinde bakan, dumandan boğulan ya da soğuktan dişleri tıkırdayan çocuklar
var. Siz kışı kutluyorsunuz, çocuklar. Kışın sefalet ve ölüm getirdiği binlerce canı düşünün.
Baban
Edmondo De AMICIS
(Edmundo De Amisis)
Çev: Meryem Mine Çilingiroğlu
(Kısaltmıştır.)
